Amerika heeft een nieuwe president. En voor het eerst een vrouwelijke, afroamerikaanse vice-president. En de meest diverse administratie ooit in de geschiedenis van het land.
Waar zijn al die juichende stemmen, vraag je je af? Waarom zou een vrouw nu zo nodig zijn wanneer de hele wereld al eeuwen overleeft met mannen aan de macht?
Er zijn veel redenen die je daarvoor zou kunnen aanhalen, eindeloos veel, te beginnen met het feit dat de helft van de wereldbevolking uit vrouwen bestaat dus dat het op zich gewoon vreemd is dat de macht enkel in handen is van mannen. Maar dat is niet waar we nu een beetje dieper op ingaan. Wel willen we jullie graag meenemen naar een interessante studie die rond 2000 is uitgevoerd aan UCLA, door researcher Shelley E. Taylor. Dr. Taylor is een psychologieprofessor aan bovengenoemde universiteit, studeerde ooit af aan Yale en werkte voor UCLA aan Harvard. Om maar te zeggen dat zij zeker al haar strepen verdiend had.
Op een gegeven moment stond ze stil bij de “Fight or Flight“-respons die beschreven werd door Walter Bradford Cannon in het begin van de 20e eeuw. Ze kon zichzelf namelijk niet heel goed vinden in deze theorie en toen ze verder begon te graven, viel haar op dat deze studie enkel uitgevoerd was met mannelijke testpersonen en niet met een mannelijk én vrouwelijk testpubliek. Ze vroeg zich af in hoeverre de evolutionaire zorgrol van vrouwen hier een invloed op had. Dus als een goede researcher ging ze aan het testen. En wat bleek? Vrouwen zijn over het algemeen minder geneigd om bij acuut gevaar te vervallen in een “Fight or Flight“-respons, maar wel in een “Tend and Befriend“-respons: ze zijn geneigd om bij acute stress te zorgen voor de zwaksten van de groep en om de verbinding tussen de individuen in de groep sterker te maken. (Ik deed een volledig onwetenschappelijke rondvraag op mijn Instagramkanaal, en wat bleek? De meeste vrouwen konden zich inderdaad meer vinden in de “Tend and Bevriend” dan in “Fight or Flight”, nvdr)
Wat heeft dit nu te maken met de Amerikaanse regering? Wel, alles. Want de neiging van heel veel mannen, en vooral zogenaamde Alfamannen, is om bij stress te vechten. Vandaar dus de vele oorlogen die onze geschiedenis rijk is. Maar vrouwen hebben die neiging niet, of toch minder. Zij zijn eerder geneigd om te gaan zorgen en verbinden. Dus in deze redenering: als een regering bestaat uit evenveel mannen als vrouwen, zou de toekomst dan niet veel vrediger kunnen zijn? Met meer verbinding bij ingrijpende gebeurtenissen in plaats van oorlogen? Zou dit het begin kunnen zijn van een nieuw tijdperk, eentje waarin we eindelijk met elkaar zullen praten en elkaar zullen proberen te begrijpen in plaats van bommen te gooien? En in uitbreiding nog een doordenker: zouden meer vrouwen aan de bedrijfstop niet kunnen leiden tot een betere werksfeer?
Wij hopen daar in elk geval op en blijven intussen kerstliedjes zingen tot ver in de lente.
Deck the halls with female leaders, Kama la la la la la la la.
The Sanseveria 