Onzichtbaar

Gisteren was ik nog eens op mijn werk. Dat heb je als je in een ziekenhuis werkt. Daar loopt de zorg nog altijd gewoon door. Ik vertrok ’s avonds met de boodschap dat ze mij de komende 3 weken niet meer moesten verwachten. Ik ga wel terug even thuiswerken. Voor de kinderen, je weet wel. Dat weten ze wel. Er was begrip. En succes. En we bellen wel.

Maar niet iedereen heeft de luxe om de deur 3 weken achter zich toe te trekken en in een bubbeltje te kruipen om er het beste van te maken. Veel bevriende ouders in mijn omgeving (en ver daarbuiten) zeggen niet tegen hun baas of collega’s, “je weet wel”. Want die weten het helemaal niet hoe het is om thuis te werken met 2 kinderen op de achtergrond. Kinderen met noden, met lawaai, met godzijdank energie voor 10. Of om ondertussen ook nog zorg te dragen voor je buurvrouw, je ouders, je eigen partner. Om je veerkracht te vrijwaren tussen alle chaos, maatregelen en angst voor quarantaine of besmetting in de klas van je kinderen. Die ouders krijgen geen begrip, of succes, of een telefoontje om te vragen hoe het gaat na een dag of 5 kinderentertainment. Die ouders zijn onzichtbaar.

Niet iedereen ziet echt hoe de situatie nu is voor ouders met jonge kinderen, met oudere kinderen, voor die kinderen zelf, voor mensen die al meer dan een jaar alleen maar de 4 muren van hun home office zien, voor alleenstaanden, voor studenten, voor pasbevallen moeders, voor gepensioneerden, voor kankerpatiënten, voor 1001 mensen die ik nu vergeet te benoemen. Het zijn onzichtbare mensen. Maar ze maken wel een groot deel uit van onze maatschappij.

En voor leerkrachten. Daar wil ik het nu ook wel eens over hebben, die leerkrachten. Die volgende week rondlopen op een zo goed als lege school en onze noodopvang bemannen, examens afnemen, klassenraden doen. Die al een jaar net niet of net wel in quarantaine moeten, die dagelijks hopen dat het ene zieke kind in hun klas geen corona heeft, die onze kinderen zo goed en zo kwaad als het kan begeleiden doorheen een pandemie. Het is onzichtbaar werk. Maar het wordt op deze moment wel geprofileerd als een van de hoekstenen van onze maatschappij. Hoera. Als je iets op een voetstuk plaatst zonder meer, kan het heel hard vallen.

Aan alle mensen die ik het voorbije jaar heb horen zeggen hoe makkelijk leerkrachten het wel niet hebben met zoveel vakantie

Aan alle mensen die ik het voorbije jaar heb horen zeggen dat kinderen opvoeden geen full time job is (en dat je toch zelf voor kinderen gekozen hebt)

Aan alle mensen die ik het voorbije jaar heb horen zeggen dat vrouwen het zelf gezocht hebben om terug aan de haard te kruipen

Aan alle mensen die ik het voorbije jaar heb horen zeggen dat we nog even moeten volhouden.

Stop met een realiteit in te vullen met hoe jij je voelt, als je zelf niet in die schoenen staat. Kijk vandaag en de komende dagen alstublieft eens echt naar mensen. Naar de mensen die al een jaar in het donker staan. Het is niet omdat jij de drempels, het werk, de mensen erachter niet ziet, dat het er niet is, dat zij er niet zijn. Deze mensen en hun werk worden onzichtbaar gemaakt door een systeem dat alleen maar de spotlight zet op economie en winst.

Waar zou de economie staan zonder de zorg? Zorg voor ons huishouden, voor onze kinderen, voor onze zieken, voor onze ouderen. Kunnen we daar eens de spotlight op zetten?

Want laten we zoals steeds niet vergeten, dat alle cijfers mensen representeren. De coronacijfers gaan over mensen. De maatschappij is een verzameling van mensen. De groei van een bedrijf gaat over de noeste arbeid van mensen. De (tijdelijk) werklozen zijn stuk voor stuk een mens. De armoedecijfers zijn mensen. De buschauffeur is een mens. De dokter is een mens. Die ontslagcijfers zijn allemaal mensen. De leerkracht van jouw kind is een mens. Jouw kind is een mens. Jij bent een mens.

Vergeet dat niet. Maak het samen met ons mee zichtbaar.