Onzichtbaar

Gisteren was ik nog eens op mijn werk. Dat heb je als je in een ziekenhuis werkt. Daar loopt de zorg nog altijd gewoon door. Ik vertrok ’s avonds met de boodschap dat ze mij de komende 3 weken niet meer moesten verwachten. Ik ga wel terug even thuiswerken. Voor de kinderen, je weet wel. Dat weten ze wel. Er was begrip. En succes. En we bellen wel.

Maar niet iedereen heeft de luxe om de deur 3 weken achter zich toe te trekken en in een bubbeltje te kruipen om er het beste van te maken. Veel bevriende ouders in mijn omgeving (en ver daarbuiten) zeggen niet tegen hun baas of collega’s, “je weet wel”. Want die weten het helemaal niet hoe het is om thuis te werken met 2 kinderen op de achtergrond. Kinderen met noden, met lawaai, met godzijdank energie voor 10. Of om ondertussen ook nog zorg te dragen voor je buurvrouw, je ouders, je eigen partner. Om je veerkracht te vrijwaren tussen alle chaos, maatregelen en angst voor quarantaine of besmetting in de klas van je kinderen. Die ouders krijgen geen begrip, of succes, of een telefoontje om te vragen hoe het gaat na een dag of 5 kinderentertainment. Die ouders zijn onzichtbaar.

Niet iedereen ziet echt hoe de situatie nu is voor ouders met jonge kinderen, met oudere kinderen, voor die kinderen zelf, voor mensen die al meer dan een jaar alleen maar de 4 muren van hun home office zien, voor alleenstaanden, voor studenten, voor pasbevallen moeders, voor gepensioneerden, voor kankerpatiënten, voor 1001 mensen die ik nu vergeet te benoemen. Het zijn onzichtbare mensen. Maar ze maken wel een groot deel uit van onze maatschappij.

En voor leerkrachten. Daar wil ik het nu ook wel eens over hebben, die leerkrachten. Die volgende week rondlopen op een zo goed als lege school en onze noodopvang bemannen, examens afnemen, klassenraden doen. Die al een jaar net niet of net wel in quarantaine moeten, die dagelijks hopen dat het ene zieke kind in hun klas geen corona heeft, die onze kinderen zo goed en zo kwaad als het kan begeleiden doorheen een pandemie. Het is onzichtbaar werk. Maar het wordt op deze moment wel geprofileerd als een van de hoekstenen van onze maatschappij. Hoera. Als je iets op een voetstuk plaatst zonder meer, kan het heel hard vallen.

Aan alle mensen die ik het voorbije jaar heb horen zeggen hoe makkelijk leerkrachten het wel niet hebben met zoveel vakantie

Aan alle mensen die ik het voorbije jaar heb horen zeggen dat kinderen opvoeden geen full time job is (en dat je toch zelf voor kinderen gekozen hebt)

Aan alle mensen die ik het voorbije jaar heb horen zeggen dat vrouwen het zelf gezocht hebben om terug aan de haard te kruipen

Aan alle mensen die ik het voorbije jaar heb horen zeggen dat we nog even moeten volhouden.

Stop met een realiteit in te vullen met hoe jij je voelt, als je zelf niet in die schoenen staat. Kijk vandaag en de komende dagen alstublieft eens echt naar mensen. Naar de mensen die al een jaar in het donker staan. Het is niet omdat jij de drempels, het werk, de mensen erachter niet ziet, dat het er niet is, dat zij er niet zijn. Deze mensen en hun werk worden onzichtbaar gemaakt door een systeem dat alleen maar de spotlight zet op economie en winst.

Waar zou de economie staan zonder de zorg? Zorg voor ons huishouden, voor onze kinderen, voor onze zieken, voor onze ouderen. Kunnen we daar eens de spotlight op zetten?

Want laten we zoals steeds niet vergeten, dat alle cijfers mensen representeren. De coronacijfers gaan over mensen. De maatschappij is een verzameling van mensen. De groei van een bedrijf gaat over de noeste arbeid van mensen. De (tijdelijk) werklozen zijn stuk voor stuk een mens. De armoedecijfers zijn mensen. De buschauffeur is een mens. De dokter is een mens. Die ontslagcijfers zijn allemaal mensen. De leerkracht van jouw kind is een mens. Jouw kind is een mens. Jij bent een mens.

Vergeet dat niet. Maak het samen met ons mee zichtbaar.

Rustpauze

De paaspauze komt eraan. Gisteren besliste het overlegcomité in allerijl dat een extra week vakantie nodig is om ‘de cijfers’ naar beneden te krijgen zodat we na de vakantie terug voltijds onderwijs kunnen bieden aan onze kinderen en jongeren. In allerijl, want nu zijn er opnieuw scholen, ouders en bedrijven die 2 werkdagen de tijd krijgen om heel hun planning, hun hebben en hun houden, hun moed bijeen te rapen om de komende 3 of 4 weken te doen slagen. Om te zorgen dat hun leerlingen na de vakantie op hetzelfde elan kunnen verder gaan, om te zorgen dat werk gecombineerd kan worden met kinder-entertainment of toch nog een of andere alternatieve vorm van kinderopvang te voorzien – liefst niet bij de grootouders-, om te zorgen dat werknemers van thuis uit met kinderen in hun zog toch productief kunnen zijn of zich erbij neer te leggen dat dat 3 verloren weken zijn. We doen het onmogelijke, en toch noemen we het een paaspauze. Sterke woordkeuze van onze politiek.

“De Ikea open en de scholen dicht, niet mijn samenleving”, horen we daarna de minister van onderwijs zeggen. Als je het letterlijk neemt, heeft hij een punt. Als je het plaatst in een context van een pandemie, de ervaring van het voorbije jaar en de huidige situatie, dan niet.

Ten eerste is er wat te zeggen over de gevolgen van het volledig sluiten van de niet-essentiële winkels vorig jaar. Voor mensen in armoede – en dat zijn er nu al een pak meer dan vorig jaar – was dit geen goede zaak. En daarom is het nu wel een goede zaak dat winkelen op afspraak kan. Voor verdere uitdieping van deze problematiek, verwijs ik even naar de twitter draadjes van Celia Groothedde Ledoux die als geen ander de situatie rond armoede en coronamaatregelen kan beschrijven.

Ten tweede, als we kijken naar de samenleving vorig jaar en de golvende beweging van de besmettingscurve, zijn er een paar wijze lessen uit te halen die eigenlijk al lang geleerd hadden moeten zijn. We weten dat meer circulatie van mensen in de maatschappij zorgt voor meer circulatie van het virus in de maatschappij. Als je dus de winkels (deels) open houdt en daarbij ook de scholen open houdt, dan zorgt dit op een bepaald moment voor een opwaartse stijging in de curve, het zogenaamde exponentiële effect. We hebben toen ook gezien dat het verlengen van vakanties extra buffers inbouwt die de circulatie weer zichtbaar naar beneden brengen. Dus die buffers werken: ze zorgen ervoor dat de reproductie van het virus daalt, ongeacht hoe hoog of hoe laag die zit op dat moment. Dat betekent ook dat na een verlengde vakantie de scholen weer open kunnen met de nodige ademruimte en dat kinderen geen mondmaskers moeten dragen of andere gekke toeren moeten uithalen om de scholen koste wat kost open te houden. Laten we als volwassenen maar die gekke toeren uithalen en verantwoordelijkheid nemen in deze, zoals Nina Mouton ook al mooi verwoordde in haar column dit weekend.

Ten derde gaat de uitspraak regelrecht in tegen de beslissingen van een regering die net gecommuniceerd zijn aan de bevolking. Hoe kan zoiets de motivatie om nog even vol te houden verhogen? Nog even, want dat is wat we nu al maanden vragen aan onze mensen. Dat terwijl we in ons kielzog 1 voor 1 mensen zien uitvallen door burn out, depressie, armoede en zoveel meer. En dat lijkt ons nog maar het topje van de ijsberg aan psychosomatische klachten en andere gezondheidsproblemen die onze maatschappij te wachten zal staan.

Ten vierde is het ook een sterk staaltje ondernemers belazeren. Want winkels die niet officieel gesloten zijn, hebben geen financiële steun nodig. Ook al draaien ze verlies door te weinig klanten. Door een halfslachtige sluiting, moeten de ondernemers maar hun eigen boontjes doppen.

Dit, mijne heren politiekers, is niet de maatschappij waarin wij willen leven. Ons gedrag hoeft niet te pieken en te dalen samen met het virus – versoepelingen impliceren altijd later weer verstrengingen. Een constante vol te houden reeks maatregelen zijn ook prima. De maatregelen hoeven niet in allerijl beslist te worden, niet na een jaar van pandemie-ervaring. Tijdig de nodige buffers en rustpauzes inlassen voor het virus en vooral voor de mensen is een veel beter idee. Dan hebben scholen, ouders, bedrijven, … de tijd om een beleid te maken rond deze ‘pauzes’ en dan heb je misschien wel iedereen mee.

Hopelijk brengt de paaspauze raad, en vooral de nodige rust bij onze beleidsmakers om opnieuw samen prioriteiten te kunnen stellen, met de in dezelfde richting. Rust maar even goed mijne heren politiekers, jullie zijn duidelijk moe, dan zullen wij wel even deze 3 weken 3 voltijdse jobs combineren, de korte pijn. Dat kan er nog wel even bij. Nog even.

Stilte

Het was hier stil op de blog de laatste weken. In het begin was dat omdat zowel Kathleen als Maja begonnen waren aan een nieuwe job en dat vraagt veel energie. En toen we die energie weer hadden, konden we niet meer kiezen waar we over konden schrijven.

Want wat een rollercoaster zijn die nieuwsberichten ook alweer? En dan hebben we het niet eens over de coronacrisis, maar wel over zo veel ongelijkheid en framing die onze dagelijkse realiteit overspoelt.

Een moord uit homohaat, een golf van regenboogvlaggen, homofobe politiekers die beweren de ene dag berichten in de wereld sturen dat same sex couples niet mogen trouwen en de volgende dag staan te trappelen om hatecrimes te veroordelen. De paus die verliefd worden op een persoon van hetzelfde geslacht benoemt als zonde.

Een man die beweert dat homofilie niet op televisie thuishoort en dat vrouw hun vagina gebruiken om een job te krijgen, die benoemd wordt in de raad van bestuur van het Vlaams Audiovisueel Fonds (en ook weer teruggetrokken wordt na heel wat heisa), een Engelse vrouw die onderweg naar huis opgepikt werd en vermoord door een agent. Engelse vrouwen die tijdens een wake hardhandig opgepakt worden door de politie terwijl een grote groep mannen dezelfde week een politie-escorte kregen terwijl ze de winst van hun voetbalploeg vierden.

Een witte man die in Amerika het vuur opent en op die manier acht Aziatische vrouwen vermoordt. Dezelfde man die omschreven wordt als “having a bad day” (even voor de duidelijkheid: wanneer je een slechte dag hebt, zeur dan even tegen vrienden, ok? Moord geen mensen uit. Dankjewel.). Breonna Taylor die vorig jaar in haar slaap vermoord werd en waar nog steeds geen enkele verantwoordelijke voor terecht geroepen is.

En dan hebben we het nog niet over de nieuwe maatregelen. Over kinderen die al een hele winter met het raam open in de klas zitten te bibberen op hun vaste plaatsje die nu ook de hele dag een mondmasker moeten dragen. Dan hebben we het nog niet over de politiekers van dezelfde partij die de ene dag beslissen dat kinderen de hele dag een mondmasker moeten dragen en dezelfde dag nog pleiten om terrassen te openen. Dan hebben we het nog niet over de vrouwen die hun ontslag zien aankomen omdat de school van hun kinderen wekenlang sluit door COVID-infecties. Dan hebben we het nog niet over de belastingafrekening die er aankomt waardoor iedereen die vorig jaar in tijdelijke werkloosheid terechtkwam, tot 1500euro aan belastingen zal moeten bijbetalen. Dan hebben we het nog niet over hoe een vaccin wordt teruggetrokken wegens bloedklonters terwijl vrouwen al decennia lang een pil voorgeschreven krijgen met een veel hoger risico aan trombose. Dan hebben we het nog niet eens over menstruatie-armoede.

We weten gewoon niet meer waar te beginnen. Dus zijn we stil.

Want soms is er gewoon geen andere mogelijkheid dan stil zijn.

En je afvragen: “What. The. Fuck?“

Sterk

Het was gisteren vrouwendag en zoals elk jaar worden we op die dag overspoeld met posts op sociale media over vrouwen die neergezet worden als sterk, mooi, prachtig, fantastisch, allesomvattend en perfect. Zwaaien met complimenten is altijd goed toch? Wij hebben daar toch onze twijfels bij.

Feest?

8 maart wordt vaak als feestdag gevierd. Maar dat is het eigenlijk niet. Er is een algemene misconceptie over wat vrouwendag precies is. Vrouwendag is een dag van strijd, een dag waarop vrouwen staken. Een dag waarop al dat onrecht en ongelijkwaardigheid waar we elke dag over proberen te spreken, eens luid en duidelijk en allemaal tegelijk onder woorden brengen zodat we klinken als één luide en duidelijke stem.

Wat is dan het probleem met het vieren als feestdag? Het probleem is dat we met een feest niks bereiken. Een feest lost geen loonkloof op. Benadrukken dat je trots bent op je vrouwelijke collega’s gaat niks veranderen aan het feit dat zij nog veel meer on(der)betaalde arbeid uitvoert dan jij. Je vrouw een bloemetje geven, zal haar mental load niet minder zwaar maken.

Perfectie

In haar boek “Cassandra Speaks” legt Elisabeth Lesser de link tussen het verhaal van Galathea en ons moderne vrouwbeeld.

“Pygmalion was in de Griekse mythologie een prins uit Cyprus met een voorliefde voor beeldhouwkunst. Hij had jarenlang de vrouwen zonden zien begaan en daarom wilde hij nooit trouwen. Hij bleef liever vrijgezel, omringd door zijn eigen kunst. Dagenlang werkte hij aan een ivoren beeld, een vrouwenbeeld (Galatea). Hij gaf het beeld de perfecte schoonheid en uiteindelijk werd hij er smoorverliefd op. Hij schonk het beeld allerlei cadeaus en juwelen, maar het bleef van ivoor. Op een dag werd er een feest gevierd ter ere van Aphrodite. Overal werd er wierook gebrand en werden er runderen geofferd. Pygmalion sprak bij het altaar de wens uit dat de goden hem een vrouw zouden geven. (…) Zodra hij thuiskwam haastte hij zich naar zijn geliefde beeld en kuste haar op de mond. Het beeld kwam tot leven. (…)

De mythe van Pygmalion leidde in de middeleeuwen tot de gedachte dat perfecte vrouwelijkheid alleen kan bestaan dankzij mannelijke scheppingskracht.” (bron: wikipedia)

Dit wereldbeeld, waarbij de perfecte vrouw alleen maar kan bestaan dankzij mannen, hebben we nog steeds diep in onze maatschappij zitten. Nog steeds beslissen hoofdzakelijk mannen over de manier waarop het lichaam van vrouwen in beeld gebracht worden, nog steeds bepalen hoofdzakelijk mannen het narratief. Op die manier zijn we tot een vrouwbeeld gekomen dat in realiteit niet benaderd kan worden. Want een vrouw moet jong en mager zijn, ze moet dienstbaar zijn, maar ook sensueel achter gesloten deuren. Tegelijkertijd moet ze ook een carrière hebben, slim zijn, een piekfijn huishouden runnen, de kinderen grootbrengen en ondertussen liefst er op elk moment van de dag goed uitzien. Onrealistisch dekt daarbij de lading wel. Geen enkele vrouw van vlees en bloed kan voldoen aan die verwachtingen.

Wanneer we even teruggaan naar de boodschappen die circuleren op vrouwendag, dan zien we een viering van ‘de vrouw’, de vrouw die op een voetstuk geplaatst wordt. De vrouw die zelfs op de dag waarop ze strijdt tegen ongelijkheid, tot mythische proporties herleid wordt. Er wordt een beeld gemaakt van de vrouw, dé sterke vrouw, waaraan nooit voldaan kan worden. Tenzij wanneer ze door een man uit steen werd gehouwen en door een goddelijke interventie tot leven kwam. Maar tot de tijd dat dat gebeurd is, zijn vrouwen nog steeds mensen van vlees en bloed. Mensen met tekortkomingen, die scheetjes laten en die onvolmaaktheden vertonen. En die onvolmaaktheden, die mogen er ook zijn. Maar voor we die onvolmaaktheden (en bijgevolg ook onszelf) kunnen omarmen, moeten we wel eerst van dat voetstukje af gehaald worden.

Jaren ’50

“Achter elke succesvolle man staat een sterke vrouw.”

Ook deze heb ik meermaals gelezen op sociale media. Met daarna de bejubeling van de vrouw die het toch maar allemaal doet, al die ballen in de lucht houden. Mooi, zou je denken, die erkenning. Maar alweer wordt de vrouw op een voetstukje gezet.

Maar met deze uitspraak is nog iets anders mis. Het is een bevestiging van het vastgeroeste rollenpatroon waarbij het levensdoel van de vrouw bestaat uit: kinderen baren, het huishouden bestieren en er voor zorgen dat de man zich alleen maar hoeft te concentreren op zijn carrière. De vrouw ten dienste van de man dus, door in zijn schaduw te blijven staan. En een bevestiging waarom vrouwendag net nodig is als dag om extra te strijden tegen ongelijkwaardigheid.

Marketing

Vrouwendag wordt vaak ook gebruikt door bedrijven om kortingen te geven. Vaak zelfs kortingen op gendertyperende producten zoals stofzuigers, kleding, make-up. Daarbij wordt – alweer – voorbij gegaan aan het doel van vrouwendag en worden vrouwen net gesust. Dit is een duidelijk voorbeeld van hoe het patriarchaat werkt. Vanuit het patriarchaat wordt in plaats van een andere persoon gedacht zonder zelf risico’s te nemen. Wat doen deze bedrijven? Kortingen aanbieden om zo zelf te winnen. Een dag van strijdvaardigheid gebruiken voor eigen gewin. Dit is niet constructief. Dit steunt de goede zaak niet. Wat doet het wel? Het geeft een lapje voor het bloeden en gaat er van uit dat al die stemmen de volgende dag weer stil zijn.

Wat dan wel?

Het is natuurlijk makkelijk om commentaar te geven. Daarom geven we ter afsluiting graag wat constructieve tips mee wat je kan doen om vrouwendag te vieren, elke dag van het jaar als het moet:

• Zwijg een dag (elke dag) en luister naar wat vrouwen te vertellen hebben. Luister naar hoe zij de wereld zien zonder te oordelen en zonder tegen te spreken. Geloof hen. Zij doen dat tenslotte ook bij anderen.
• Denk na over hoe je vrouwen kan helpen om keuzevrijheid te hebben. Natuurlijk zijn ze niet gelijk aan de man, maar ze hebben wel recht op hun eigen bestaansrecht. Zodat ze kunnen kiezen welke rol ze in het gezin willen spelen. Welke job ze willen doen. Hoe ze haar leven wil indelen op een haalbare manier, al dan niet in samenspraak met een partner.
• Breng vrouwen op een normale manier in de aandacht. Als mens, niet als mythe. Bejubel haar als persoon, niet als perfecte beeld waar ze niet aan kan voldoen.
• Maak ruimte aan de tafel waar beslissingen genomen worden (besturen, directies, management, …) zodat er evenveel vrouwen aan de tafel kunnen als mannen. Zodat beslissingen genomen kunnen worden vanuit verschillende perspectieven.
• Geef vrouwen de ruimte om op vrouwendag te strijden. Geef hen de ruimte om hun zorgtaken en ongelijkwaardigheid te laten zien. Geef hen de ruimte om op te komen voor hun rechten en luister naar hen. Kijk hoe je kan helpen. Echt helpen.
• Onthou altijd: iédereen gaat vooruit wanneer er gelijkwaardigheid is. Vrouwen én mannen. Je kan zelf de vruchten plukken van echte samenwerking, altijd.

Homo universalis

Vandaag schrijf ik niet over vrouwen.

Ik schrijf over homo’s. Over hoe homo’s (homoseksuelen) een sociale minderheid blijven in onze maatschappij. Net zoals vrouwen.

Ik schrijf over hoeveel verdriet met mij doet als mensen gekwetst worden, gepijnigd worden, vermoord worden. Over hoezeer het mij raakt dat er nog altijd mensen zijn die gestraft worden omdat ze zichzelf durven zijn. Net zoals vrouwen.

Ik schrijf over hoe cynisch het is dat ‘homo’ eigenlijk gewoon ‘mens’ betekent in een oude taal.

Ik schrijf dat het vandaag internationale vrouwendag is, maar dat we geen reden hebben om te vieren.

Vandaag schrijf ik niet over vrouwen. Vandaag schrijf ik als vrouw.

Patriarchaat

Maggie De Block gaf vorige week behoorlijk wat kritiek op de rol die de experten spelen in de publieksopinie en de media omtrent de aanpak van de covid-pandemie. Ze vertelde in de media dat ‘de bevolking de experten kotsbeu zijn’. Maar is dat waar? Hoe weet ze dat, heeft ze dan een bevraging gedaan bij die bevolking? Vandaag geeft ze commentaar op de tweet van een arts die haar euforie over haar eerste vaccinatie deelde als de weg naar meer vrijheid. Maggie De Block interpreteerde dat als dat de arts weer wilde gaan feesten ipv patiënten helpen. Maar ook dat klopt niet, de arts bedoelde dat de opofferingen aan vakantie en vrije tijd die ze het laatste jaar deed, eindelijk zou lonen. Maggie De Block maakt dus assumpties die gebaseerd zijn op haar eigen ervaringen, gedachten en observaties. Van waar komt die trend om andere mensen woorden in de mond te leggen zonder dat te verifiëren? Vanwaar komt dat projecteren van je eigen gevoelens op andere mensen? Hieronder een toelichting vanuit de geschiedenis in helikopter perspectief. Hoogstwaarschijnlijk ervaar je als lezer wat weerstand, maar we verzekeren, het is de moeite om te lezen tot het einde 🙂

Een stukje geschiedenis

We duiken even de geschiedenis in naar het ontstaan van het patriarchaat. De patriarch is de geestelijke leider, de mannelijke leider van een patriarchaat, de term die vroeger gebruikt werd om landelijke regio’s af te bakenen en bezit te definiëren. Land ging over van vader op zoon, de macht en bezit werd dus als het ware afgedwongen door mannen. Uit theorieën van 19de eewse geschiedkundigen blijkt dat deze periode van patriarchaat een reactie zou op het bestaan van het moederrecht, al is er geen eenduidige consensus over of er voordien weldegelijk een matriarchale samenleving plaats heeft gevonden. Volgens een aantal geschiedkundigen wel, maar anderen geven aan dat de samenleving van jagers en verzamelaars eerder een egalitaire samenleving was waarin alle mensen gelijk waren met betrekking tot de politieke en economische besluitvorming. (bron: wikipedia)

Democratie

Vandaag leven we in een democratische samenleving, waar wie bestuurt en hoe die bestuurt dus gebaseerd wordt op de uitslag van verkiezingen. Bij deze verkiezingen mogen alle mensen hun stem uitbrengen, d.i. alle meerderjarigen met een Belgische nationaliteit (en enkele uitzonderingen). Maar het is nog niet zo lang dat ook vrouwen deel uitmaken van de groep mensen die mee kan stemmen met betrekking tot politieke en economische besluitvorming in België. Het is pas in 1949 dat ook vrouwen in België naar het stemhokje mogen. Het was dus sinds 10.000 V.C. geleden dat vrouwen rechtmatige inbreng hadden in de politieke besluitvorming. We moeten er dan ook geen tekening bij maken dat de rugzak die we sinds lang meedragen helemaal doorweekt is door een (witte) mannelijke aanpak van problemen, communicatie en politieke beslissingen. Ondanks ons democratisch model, merken we vandaag niet voldoende dat vrouwen of andere culturen een gelijkwaardige inbreng hebben in politieke en economische besluitvorming, wat resulteert in een beleid dat niet aangepast is aan de bevolking.

Van patriarchaal naar inclusief

Wat we overal, in bijna elke sector zien terug komen, is patriarchaal denken.

Dat is een denken dat ervan uitgaat dat je het beste voorhebt voor de personen waarover je waakt door te doen en te beslissen wat jij het beste vindt vanuit jouw perspectief. Dit gebeurt zonder de mening te vragen van de personen waarvoor je zorgt en zonder een goed beeld te hebben over hun situatie.

Mensen in bestuurlijke functies doen dat niet met opzet, ze zijn er zich niet van bewust dat hun privileges bepaalde patronen en ongelijkheden in stand houden. Dat is aangeleerd gedrag dat van generaties op generaties overgeleverd werd.

Een naar neveneffect daarvan is dat mensen gaan denken in de plaats van andere mensen, hun toekomst gaan bepalen en kiezen wat hen het beste lijkt . Echter zijn die keuzes onbewust bepaald door de situatie waar ze zelf inzitten, hun eigen privileges dus, en niet door de situatie waar de mensen waarvoor ze zorgen of over waken zitten. Ondanks dat de intenties goed zijn, zullen de gemaakte keuzes en beslissingen niet de beste zijn voor iedereen en ongelijkheid eerder voeden dan kleiner maken.

Daarom pleiten wij voor quota in bestuurlijke functies en politiek. Maar het gaat verder dan dat. Als we echt voor iedereen in onze maatschappij willen zorgen, en de kloven kleiner maken of de communicatie respectvoller maken naar alle bevolkingsgroepen, zullen we samen moeten evolueren naar een inclusief bestuurlijk model waarbij er rekening gehouden kan worden met elke stem in onze maatschappij. Burgerparticipatie vanuit alle lagen en groepen is daarbij een noodzaak, niet enkel tijdens de verkiezingen, maar ook tijdens de politieke debatten, de organisatie van de gezondheidszorg en de hervorming van het onderwijs. Samen kunnen we gewoon meer dan alleen.

JoJo

Op en neer. Op en neer. Jojoën is een kunst. Ik heb het nooit gekund. Toch niet met een jojo. Wel met mijn gewicht, mijn humeur, mijn voornemens en mijn relaties. Het is een kunst het juiste ritme te bepalen en dat aan te houden zodat de jojo niet stopt.

Wel een derde golf, niet een derde golf, wel een derde golf. Ook de besmettingscijfers jojoën er momenteel lustig op los. Ze schieten naar boven en naar beneden. We lijken er maar geen vat op te hebben. En toch buigt de curve zich naar ons gedrag. Maar gedrag is meer dan wat we doen. Achter gedrag zit persoonlijke motivatie, psychisch welzijn en ideologie. We deinen als mens mee op de golven van de pandemie soms met en soms zonder de juiste motivatie, soms psychisch ok, en soms helemaal niet. Soms heel erg zeker van ons stuk en soms heel bang. En dat is allemaal ok.

De voorbije dagen miste ik meer dan ooit knuffelen en aanraken en huidcontact. Het lenteweer maakte me gelukkig en ook weer niet. Ik boekte een reis voor de zomer en ook maar een annulatieverzekering. Ik kijk uit naar wat komt en voel me ook benauwd als ik denk aan de rest van het jaar. Er zit momenteel een op los geslagen jojo in ons hoofd en het is niet makkelijk om die in het juiste ritme te krijgen en daar te houden.En dat is helemaal ok.

Daarom vragen we de regering vandaag om van de beschermingsmaatregelen niet opnieuw een jojo te maken. Hou ze nog even stabiel, de jojo in ons hoofd dankt u.

*met dank aan Margot Cloet voor haar ‘jojo’ tweet die me inspireerde

Lente

Daar is de lente, daar is de zon
Bijna, maar ik denk dat ze weldra zal komen.
De fallus impudicus staat al in bloei
En de blaadjes krijgen bomen.

Jan De Wilde

En of het dit weekend lente was. Antwerpen ligt vol afval en op verschillende plekken werden troepen dansende jongeren uit elkaar gehaald door de politie. “Juist, het is nog altijd Corona” zou mijn 4 jarige dochter zeggen. En Corona betekent nog altijd afstand houden, liefst thuis blijven en niemand aanraken. “Mijn vrouw en mijn kat zijn allebei krols. Het valt me moeilijk ze rustig te houwen” zingt Jan De Wilde lustig verder, “ik zal binnenkort weer een hele boel nesten moeten bouwen“.

Hoe het moet met de jongeren die er nu echt genoeg van hebben om zich koest te houden, weet blijkbaar niemand. Je leest overal experten, politici, huisartsen en zelfs ouders zeggen dat jongeren problemen hebben, dat het tijd wordt dat ze perspectief krijgen en dat ze er stilaan onderdoor gaan. Als we voelen hoe we zelf wankelen onder heel deze pandemie, dan begrijpen we dat volkomen.

Maar niemand die naar de jongeren zelf luistert, die hen vertelt hoe de vork aan de steel zit, waarom de situatie zo kwetsbaar is en waarom keuzes gemaakt worden. Niemand die hen op het hart drukt we weten dat hun vrijheid tijdelijk is afgenomen en hoe erg we dat vinden. Niemand die hen leert hoe ze met deze situatie kunnen omgaan, wat het belang is van praten, van ventileren, van stoom aflaten op alternatieve manieren. Niemand die hen leert hoe ze nu meer dan ooit voor zichzelf kunnen zorgen.

Want laat ons eerlijk zijn, zelfs de scholen van onze kinderen zijn nu met andere dingen bezig dan hen zelfzorg aan te leren. Eindtermen halen, leerdoelen bijstellen, scholen koste wat kost open houden voor iedereen. Maar niemand die erbij stil staat dat de jongeren nu zelf meer dan ooit aangeven wat ze nodig hebben: leer ons hoe we in deze pandemie voor onszelf kunnen zorgen.

Ondertussen kiemen de eerste hyacinten uit de grond, geeft de eerste lentezon het beste van zichzelf en beginnen de vogels volop broedplaatsen te zoeken. Daar is de lente wel echt bijna. En waarom gebruiken we die lente niet om onze lessen te trekken over hoe het verder moet? De natuur past zich alvast onverhinderd aan, en wij kunnen dat ook. Laten we nesten bouwen, voor onze jongeren, samen met hen. Dat kan alleen als we in dialoog gaan. Samen bouwen aan een toekomst en samen leren zorg dragen voor wat ons dierbaar is, in de eerste plaats onze eigen (mentale) gezondheid en die van onze familie en vrienden.

Wat is er aan de hand in Texas?

De winters in Texas zijn gewoonlijk warmer dan de Belgische winters. De gemiddelde temperatuur in de winter ligt tussen de 10°C en de -0,6°C. Dit seizoen duurt in The Lone Star State gewoonlijk twee weken en die twee weken manifesteren zich begin januari. Rond deze tijd van het jaar, is het er alweer een aangename 20 graden die begin maart oploopt naar 30 graden.

Vandaag ziet Texas er heel anders uit. Storm Uri is net gaan liggen en liet een spoor van vernieling achter zich. Ze bedekte de staat voor 90% onder een sneeuwtapijt en deed de temperaturen ver onder nul dalen. Social media staat bijgevolg vol met foto’s van Texanen die genieten van het uitzonderlijke weer.

Keerzijde van de medaille

Maar… dit idyllische plaatje heeft ook een dramatische keerzijde. In deze streek is niemand voorzien op zo een koude. De waterleidingen zijn niet aangepast aan de koude omstandigheden, de huizen zijn niet geïsoleerd en centrale verwarming was er nooit nodig. Tot nu dus.

Wij gingen te rade bij onze Texaanse connectie om te weten te komen wat er nu precies aan de hand is. Onze bron vertelde ons dat de noodtoestand in de staat is uitgeroepen en dat de elektriciteit gerantsoeneerd wordt zodat ziekenhuizen, brandweer en politie een stabiele aanvoer van elektriciteit hebben. Gezinnen krijgen in principe telkens 2u stroom en daarna weer 4u geen stroom. Alleen is dat een theoretisch model en loopt het in de praktijk niet zoals het zou moeten. Daardoor zaten afgelopen dagen miljoenen huishoudens ruim 48u zonder stroom.

Maar niet alleen elektriciteit is een probleem, ook waterleidingen zijn volledig bevroren waardoor de watertoevoer onmogelijk is. Gevolg: geen warmte, geen elektriciteit, geen water, geen sanitair. Nieuwsberichten op CNN rapporteren over gezinnen die het houten speelgoed van hun kinderen en hun houten tuinhekken in stukken opbranden in de haard om het toch een klein beetje warmte te krijgen.

In tussentijd laait de discussie over energie in de USA hoog op. Aan de ene kant wordt er met de vinger gewezen naar de groene energie (die 7% van de energie levert in de staat, nvdr), dat die aan de basis ligt van de black-out. Want de windturbines zijn vastgevroren. Maar intussen ligt ook het oppompen van aardgas stil door de kou, wat eigenlijk de grootste oorzaak is van de black-out.

Aan de andere kant wordt gewezen naar het feit dat er al heel veel jaren niet geïnvesteerd werd of zal worden in het elektriciteitsnet. Deze politieke beslissing ligt dus mee aan de basis van het feit dat de elektriciteitstoevoer de geest geeft bij deze vriestemperaturen.

Arme wijken

Zoals steeds wanneer het gaat over grote rampen, zijn het de arme wijken die in de meest precaire situatie zitten. Daar wordt geleefd in niet-geïsoleerd houten huizen zonder elektriciteit, zonder warmte, zonder water. De mensen bevriezen letterlijk in hun eigen huizen, verliezen geld omdat ze niet kunnen gaan werken of moeten met gevaar op eigen leven de baan op om toch op het werk te raken.

Daarbij komt dat in Texas de aankoop van verse groenten en fruit al enorm duur is, vaak onbetaalbaar voor wie moet rondkomen op een laag loon. De gevolgen van deze winterprik op de landbouw zal dan ook enorm zijn waardoor de prijzen exponentieel zullen stijgen en gezonde voeding helemaal een luxeproduct zal worden. De gevolgen van deze harde winterprik zullen nog lang te voelen zijn.

Vakantie

Intussen zijn veel mensen boos, niet enkel omdat er zo weinig geïnvesteerd is vanuit het beleid in de nutsvoorzieningen maar ook omdat Republikeins senator van Texas Ted Cruz woensdag met zijn gezin vertrokken zou zijn naar Cancun, op vakantie. Wat uiteraard kwaad bloed zet bij de miljoen Texanen die thuis proberen te overleven in de kou. De berichten zijn weliswaar niet bevestigd, maar duiken wel erg hardnekkig op via sociale media.

Nog niet gedaan

Hoewel vele Texanen hopen dat het snel warmer wordt, lijkt het er momenteel op dat er op het einde van de week een tweede koudegolf komt waardoor de situatie nog moeilijker zal worden. Maar ook zodra het dooit, zal de situatie er niet op beteren. Want pas wanneer de dooi is ingezet, zal de werkelijke schade duidelijk worden. Wanneer de leidingen ontdooien, zal pas duidelijk zijn waar er lekken ontstaan zijn door de vrieskou en zullen wellicht ook veel huishoudens lijden onder deze schade.

Maar ook de dieren en planten lijden onder de extreme kou. De marine heeft een 150tal schildpadden uit het koude water kunnen redden, maar intussen kunnen door de black-out de dieren niet meer verwarmd worden. Ook de dieren buiten hebben last van de kou en van een gebrek aan voeding. De gevolgen voor de Texaans natuur zijn dus ook nog niet te overzien.

Texas zal de gevolgen van deze koudegolf nog lang dragen maar er zijn ook stemmen die zeggen dat dit niet de laatste keer zal zijn aangezien het klimaat verandert. Daarom moeten er dus dringend investeringen gebeuren om deze warme staat klaar te maken voor strenge winters in de toekomst. Laat ons hopen dat ook andere staten en landen belangrijke lessen kunnen leren over het belang van politieke beslissingen op lange termijn en investeringen in de toekomst.

Nieuws in Australië

Facebook heeft een ban op het delen van Australische nieuwsbronnen opgelegd. Gebruikers kunnen geen enkele link meer delen op hun tijdlijn om hun nieuws te delen.

Nieuwe wet

De Australische overheid vond het ongehoord dat nieuwssites eindeloos veel content leveren aan Facebook en Google en op die manier het platform vullen en groot houden. Terwijl ze hiervoor niet betaald worden. Dus hebben ze een wet aangenomen die er voor zorgt dat door een bepaald algoritme nieuwssites inkomsten kunnen derven uit artikels die via Facebook en Google gedeeld worden. Deze grote tech bedrijven krijgen dan op tijd en stond een grote factuur.

Macht

Het doel van deze wet is om de inkomsten van nieuwsartikels een beetje eerlijker te verdelen, zodat de inkomsten van deze geschreven tekst of audiovisueel materiaal niet alleen naar Facebook gaan, maar ook naar de nieuwsmedia of journalisten zelf die de copyright van het artikel in handen hebben. De wet is dus een poging om de kloof van ongelijkheid te dichten tussen de makers van content die niks verdienen aan de populariteit van het item tegenover het platform dat geen intellectuele inhoud heeft geleverd maar enkel faciliteert, maar wel alle opbrengsten bij zich houdt. Daarbij komt dat die opbrengsten ook nog eens in Amerika blijven en dat er dus een geldstroom ontstaan is van intellectuele eigendommen die in andere landen gedeeld worden maar waarvan de opbrengsten naar Amerika vloeien.

(Misschien is het heel kort door de bocht, maar is dit niet het principe waarmee landen zichzelf al eeuwen verrijken en verrijkten via kolonialisme?, nvdr)

Monopolie

Feit is dat sociale media gedomineerd worden door één bedrijf en dat dit bedrijf zo veel macht heeft gekregen over hoe onze wereld er uitziet dat er iets moet veranderen. Er zijn al meerdere onderzoeken geweest over de invloed van Facebookalgoritmes op de verrechtsing van het gedachtengoed, het vernauwen van het wereldbeeld, over het vormen van echtkamers en hoe gevaarlijk dat kan zijn.

Met deze actie laat Facebook duidelijk merken aan een land wat zijn macht is en dat het bedrijf zich als een totalitair regime laat gelden door een black-out te creëren, als voorbeeld voor andere landen die misschien op hetzelfde idee zouden komen als Australië. Een gevaarlijke evolutie, lijkt ons.

Google werd ook geviseerd door de wet, maar dit bedrijf koos niet de harde hand en is nu begonnen met prijsonderhandelingen om de rechten op de artikels af te kopen. Waar dat naartoe zal gaan, valt moeilijk te voorspellen.

Laten we hopen dat dit het begin is van een wereld waarin geldstromen en intellectuele rechten en copyright eerlijker verdeeld zijn.