Lente

Daar is de lente, daar is de zon
Bijna, maar ik denk dat ze weldra zal komen.
De fallus impudicus staat al in bloei
En de blaadjes krijgen bomen.

Jan De Wilde

En of het dit weekend lente was. Antwerpen ligt vol afval en op verschillende plekken werden troepen dansende jongeren uit elkaar gehaald door de politie. “Juist, het is nog altijd Corona” zou mijn 4 jarige dochter zeggen. En Corona betekent nog altijd afstand houden, liefst thuis blijven en niemand aanraken. “Mijn vrouw en mijn kat zijn allebei krols. Het valt me moeilijk ze rustig te houwen” zingt Jan De Wilde lustig verder, “ik zal binnenkort weer een hele boel nesten moeten bouwen“.

Hoe het moet met de jongeren die er nu echt genoeg van hebben om zich koest te houden, weet blijkbaar niemand. Je leest overal experten, politici, huisartsen en zelfs ouders zeggen dat jongeren problemen hebben, dat het tijd wordt dat ze perspectief krijgen en dat ze er stilaan onderdoor gaan. Als we voelen hoe we zelf wankelen onder heel deze pandemie, dan begrijpen we dat volkomen.

Maar niemand die naar de jongeren zelf luistert, die hen vertelt hoe de vork aan de steel zit, waarom de situatie zo kwetsbaar is en waarom keuzes gemaakt worden. Niemand die hen op het hart drukt we weten dat hun vrijheid tijdelijk is afgenomen en hoe erg we dat vinden. Niemand die hen leert hoe ze met deze situatie kunnen omgaan, wat het belang is van praten, van ventileren, van stoom aflaten op alternatieve manieren. Niemand die hen leert hoe ze nu meer dan ooit voor zichzelf kunnen zorgen.

Want laat ons eerlijk zijn, zelfs de scholen van onze kinderen zijn nu met andere dingen bezig dan hen zelfzorg aan te leren. Eindtermen halen, leerdoelen bijstellen, scholen koste wat kost open houden voor iedereen. Maar niemand die erbij stil staat dat de jongeren nu zelf meer dan ooit aangeven wat ze nodig hebben: leer ons hoe we in deze pandemie voor onszelf kunnen zorgen.

Ondertussen kiemen de eerste hyacinten uit de grond, geeft de eerste lentezon het beste van zichzelf en beginnen de vogels volop broedplaatsen te zoeken. Daar is de lente wel echt bijna. En waarom gebruiken we die lente niet om onze lessen te trekken over hoe het verder moet? De natuur past zich alvast onverhinderd aan, en wij kunnen dat ook. Laten we nesten bouwen, voor onze jongeren, samen met hen. Dat kan alleen als we in dialoog gaan. Samen bouwen aan een toekomst en samen leren zorg dragen voor wat ons dierbaar is, in de eerste plaats onze eigen (mentale) gezondheid en die van onze familie en vrienden.